کمالگرایی از آفات اینروزای دنیای مدرن و دهکده ی جهانیه. البته این کتاب تمرکز صرفش روی کمالگرایی نیست و در مورد اینکه چطور "با تمام وجود زندگی کنیم" و کمالگرایی چه ارتباطی با سایر احساسات ما داره صحبت میکنه.
ولی انصافاً مهمترین دستاورد من از این کتاب رویارویی با احساس شرم بود. یاد گرفتم اصلا شرم چه معنی ای داره و وقتی این احساس رو دارم چطور باید باهاش مواجه شم. حالا خود نویسنده هم میگه که این کمالگرایی ما، یکی از ریشه هاش همین شرمه؛ که ما خود از خود واقعیمون شرم داریم و بخاطر همین همش دنبال دستاوردایی هستیم که جامعه به ما القا کرده و معیارامون شده رقابت با دیگران.
و دستاورد مهم دیگه م این بود که فهمیدم چقدر نماز خوندن در این احساس موثره و چقدر غافل بودم ازش.
یه بریده هایی از کتاب رو مینویسم :
پذیرش داستان خود و دوست داشتن خود در جریان داستان شجاعانه ترین کاری است که می توان در تمام عمر خود انجام داد.
درست است که برای زندگی با تمام وجود، درک و شناخت هرچه بیشتر خود مهم است، اما مهمتر از آن این است که خود را دوست داشته باشیم.
ما نمی توانیم چیزی را به فرزندان خود بدهیم که فاقد آنیم.
پرورش ویژگیهای لازم برای زندگی واقعی و رها کردن عادت های نادرست چیزی مانند فهرست نیست که با انجام هر یک از آنها کنارش علامت بزنیم یا رویش خط بکشیم.
مهم نیست چه کاری انجام می دهم و چه مقدار کار انجام نشده روی زمین می ماند. در هر صورت من کافی هستم.
بله من ناقص، آسیب پذیر و گاه نگران هستم، اما هیچ یک از اینها این حقیقت را تغییر نمی دهند که من شجاع هستم و ارزش آن را دارم که عشق و احساس تعلق را تجریه کنم.
اگر نیاز داری تجدید قوا کنی و پرسه زدن روی اینترنت برایت لذت بخش است خب اینکار را بکن. در غیر اینصورت با هشیاری یک کار لذت بخش دیگر پیدا کن. کاری که به جای مکیدن شیره جانت به تو انگیزه بدهد و بالاخره اینکه دست به کار شو!
کم اهمیت جلوه دادن یک موضوع هیجان انگیز، از ناراحتی ناشی از رخ ندادن آن نمی کاهد، اما برعکس، شادی حاصل از رخ دادن آن را به حداقل می رساند.
تعیین حدود و مسئول دانستن دیگران، خیلی بیشتر از شرمنده ساختن و ایراد گرفتن کار می برد، اما خیلی موثرتر از آن است.
شرمنده کردن دیگران، کانون توجه را از رفتار مورد سوال به رفتار خودمان تغییر می دهد.
اگر فرزندان ما بدانند تنها پیامد انداختن لباس کف اتاف چند دقیقه داد و فریاد ماست، حق دارند فکر کنند که این موضوع برای ما اهمیتی ندارد.
نکته اینجاست که فرد را از رفتارش جدا کنیم، کار آنها را زیر سوال ببریم نه هویت و شخصیت آنها را
آنچه افراد برخورد از احساس تعلق و عشق عمیق را از دیگران جدا می سازد تنها یک چیز است و آن احساس خود ارزشمندی است.
و خیلی چیزای دیگه.
درباره این سایت